Het is maar eng, de gedachte alleen al dat je iemand plotseling zou verliezen die je dierbaar is, het kan iedereen gebeuren, ook mij, hier ben ik me vanmiddag alleen nog maar bewuster van geworden.

Diana liet me een artikel lezen van haar beste vriendin, ze staat in de Yes met haar verhaal van haar vader die 1,5 jaar geleden na een val van de trap plotseling overleden is. Het verhaal is zo mooi omschreven dat het je aan het denken zet, normaal ben ik zo nuchter in deze dingen. Vanmiddag echter kreeg ik echt even de kriebels. Ze vertelt over dat ze zich nu realiseert dat haar vader er altijd voor was. Toen ik dat las ging door me heen, stel je voor dat iemand die je iemand die je heel dierbaar is verliest en je later realiseert dat je zo blij zoveel aan die persoon gehad hebt maar dit nooit gezegd hebt. Dan vreet je jezelf toch? Ik zou gek worden van de gedachte dat ik nooit meer aan die persoon zou kunnen zeggen. Door dit voorval heb ik me dus gerealiseerd dat ik ervoor moet zorgen dat dat gebeurt.

Een uur nadat ik het verhaal las van de beste vriendin van Diana kwam mijn vader thuis uit het dorp, met het schokkende nieuws dat de vader van mijn beste vriendin op de middelbare school overleden is vannacht.

Plotseling.